Het nieuws blijft doorratelen in ‘The Unpleasant Surprise’

Gaat deze getuigenis over de schietpartij in die nachtclub in Istanbul of die in Orlando? Of een andere? Het schiet door je hoofd aan het begin van The Unpleasant Surprise. Een stroom nieuwsberichten komt uit de televisie in een kale mintgroene huiskamer. Luisteren naar wat gezegd wordt is er niet bij, geen tijd voor, daar volgt alweer een volgende flard uit een heftige getuigenis. Of ligt het aan mij, ben ik zo afgestompt dat ik automatisch eerst zoek naar nieuwswaarde in menselijk leed?

In haar meest recente voorstelling behandelt regisseur Davy Pieters opnieuw een aspect van de hedendaagse beeldcultuur. Specifiek in deze voorstelling: hoe je als kijker je verhoudt tot al het wegklikbare lijden dat ons dagelijks overspoelt. Pieters laat in haar voorstelling het nieuws loskomen van het scherm. Terwijl acteur Niels Kuiters bezig is zijn arm te vergelijken met die van een slachtoffer op zijn televisie, kruipen medespelers Klará Alexová en Rob Smorenberg door het raam. Wat volgt is een vloeiende choreografie: struiptrekkingen, geluidloos gegil, doodsangst. De drie geweldige mime-spelers, en vooral Kuiters, slagen erin de abstracte nieuwsflarden tegelijk realistisch én absurd neer te zetten. Beelden worden herhaald, en nogmaals, en nogmaals, tot ze haast esthetisch worden. Het nieuws blijft doorratelen. Soms vallen beeld en geluid samen, soms niet. De meerderheid van het ‘nieuws via Facebook’ wordt geluidloos geconsumeerd. Ook de gevolgen hiervan, demonstreert Pieters effectief.

Jammer genoeg lukt het haar niet om haar voorstelling krachtig te houden. Het acteerwerk van het drietal blijft energiek, wordt zelfs agressiever, maar verzandt te vaak in repetitieve bewegingen op een beat. Het spel met het decor is boeiend, maar je blijft achter met het gevoel dat over dit onderwerp veel meer te zeggen is.